Torbielowatość nerek (PKD) u kotów
Torbielowatość nerek, znana również jako choroba policystycznych nerek (PKD – Polycystic Kidney Disease), jest dziedziczną chorobą genetyczną, która dotyka wiele gatunków, w tym koty. PKD charakteryzuje się obecnością licznych torbieli w nerkach, które są wypełnione płynem. Torbiele te rosną powoli przez całe życie zwierzęcia, w miarę rozwoju choroby powiększają się, zastępując zdrową tkankę nerek i prowadząc do stopniowego pogarszania ich funkcji a następnie do ich niewydolności.
Choroba jest szczególnie powszechna wśród kotów ras długowłosych, takich jak perskie i ich mieszanki, jest przekazywana autosomalnie dominująco, oznacza to, że kot z jednym wadliwym genem od jednego z rodziców może rozwinąć chorobę.
Objawy PKD u kotów nie muszą pojawić się od razu, ponieważ torbiele początkowo są małe i nie wpływają bezpośrednio na funkcję nerek. W miarę postępu choroby, często w średnim wieku, objawy stają się bardziej widoczne i obejmują:
- Zwiększone pragnienie i częstsze oddawanie moczu (polidypsja i poliuria),
- Utrata apetytu,
- Utrata masy ciała,
- Letarg i apatia,
- Wymioty,
- Ból brzucha.
W miarę jak choroba postępuje, może dojść do rozwoju przewlekłej choroby nerek.
Rozpoznanie PKD u kotów polega głównie na badaniu ultrasonograficznym nerek, które może wykryć obecność torbieli już u młodych kociąt, nawet w wieku kilku tygodni. Powinno ono być wykonywane profilaktycznie u ras predysponowanych. Badania genetyczne również mogą potwierdzić obecność mutacji odpowiedzialnej za chorobę.
Obecnie nie ma skutecznego leczenia, które mogłoby zatrzymać rozwój torbieli. Leczenie skupia się głównie na wspieraniu funkcji nerek w miarę postępu choroby i obejmuje:
- Diety nerkowe, które pomagają zmniejszyć obciążenie nerek,
- Leki wspomagające funkcje nerek,
- Regularne monitorowanie poziomu elektrolitów i innych wskaźników funkcji nerek,
- Badanie markerów nerkowych z moczu,
- Leczenie objawowe, takie jak leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne.
- W przypadku ciężkiej choroby nerek należy wdrożyć płynoterapię.
Ze względu na dziedziczną naturę choroby istotne jest, aby hodowcy kotów rasowych, szczególnie perskich, przeprowadzali badania genetyczne swoich zwierząt. Unikanie hodowania kotów z wadliwym genem może pomóc w ograniczeniu rozprzestrzeniania się PKD w populacji.
Wczesna diagnoza, regularne monitorowanie oraz odpowiednie leczenie wspomagające nerki mogą pomóc w łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia chorego kota.